بسم رب الشهدا و الصدیقین
بار دیگر هجوم دژخیم کوردل بر جوانه های امید ما؛ سیلابی از خون را جاری و غَم و اندوه را مهمان جان و روح مان گردانید.
سالهاست که شاهد این نگاه پر از خشم و تعصب دشمن ، نسبت به یک قشر کلان و خاص فکری ، مذهبی از جامعه هستیم . قشر وسیعی که در پستوهای کور جهل و در تنگناهای مهیب پر از انزجار به امید هموطن شدن زندگی می کنند.
گرچه در این میان سالهاست مدعیان بیشمار رهبری و کلانی این مردم جز موج سواری و سوء استفاده از احساسات نیک آنها برای نیل به آرمان های آزادیخوهانه ، کار دیگری نکرده اند و از کشته های پُشته شده برای خود زر و سیم اندوخته اند و برای خود امتیاز گدایی و کمایی کرده اند.
روی سخن نه با مدعیان متوّهم کلانی یا سیاه اندیشه گان حواریّون آنها ست بلکه با بستر عظیم برخواسته از رنج و غم است که همیشه در تنهایی خود به درد خود مُرده اند و گریسته اند.
ما قربانیان خشم جاهلانیم. کور اندیشانی پر از جهل برخواسته از فوران تعصب و افراطیت که به جرم باورهای فکری و مذهبی مان خنجر کین شان را هیچگاه از ما دریغ نکرده اند.
این بردگان جهل و تعصب با صورت و قامت ما دشمنی ندارند بلکه با باورهای روشنی که در وجود ما ریشه دوانده ناسازگارند. فرقی نمی کند که از کدام رنگ، نژاد، قوم یا زبان باشیم برای آنها باورهای فطری ما دشمن پنداشته می‌شود همانگونه که از شمال گرفته تا جنوب از غرب گرفته تا شرق این خاک، قربانیان بیشماری را برای اقتدا به این باورها فدا کرده است.
با اینحال؛ پس از هر انفجار و انتحاری علاوه بر درد برخواسته از دست دادن عزیزانمان، عده ای هیاهو سالار و فرصت طلب با خدعه و نیرنگ نمک به زخم ما پاشیده و تلاش می کنند تا حجم وحشت برخواسته از حادثه را با رنگ و نیرنگ قومی به سمت خود بکشانند و سیاهه نمایی کنند.
حال که میدانیم و از مغز استخوان درد هولناک نگاه تعصب گرایانه را با تمام وجود حس کرده ایم دور از انصاف است که این هم آوایی و همدردی را در انزجار از هیمنه های منحوس وحشی و وحشت به کتله ای کوچک تر به نام قوم تقلیل دهیم. تار تار ساختن این کلاف در هم تنیده شده کار را بر دشمن مشترک سهل تر می کند.
۱- بر هیچ کس پوشیده نیست که توطئه ی بزرگ دشمن نه برای حذف یک کتله ی قومی بلکه برای حذف یک باور فکری و عقیده مذهبی به نام “ شیعه” است پس تقلیل دادن وسعت دشمنی به سوی یک اقلیت قومی جفای دیگر به قربانیان حادثه از اقوام دیگر شیعی ست.
۲- دامنه ی مذهب شیعه در کشور وسیع تر و فراخ تر از محدود ساختن آن در هیمنه ی یک اقلیت قومی ست که سالهاست تحت نام مذهب شیعه امتیازگیری می کنند و به نام قوم مصادره.
۳- طبق آمار مستند موجود “ سادات” این شالوده ی نظام فکری شیعه در کشور، سومین شاخه ی قومی ست، اما هیچگاه از دریچه ی قومی مسایل عمومی شکل گرفته را مختص خود تنها ندانسته و مذهب شیعه را تحت الشعاع واژه ی قومیّت قرار نداده است.
۴- “ تِرَند های هشتگ” برای دادخواهی برخواسته از حملات مختص به یک کتله ی قومی نباید شکل بگیرد چون هیچگاه کارگشا نخواهد بود همانگونه که در گذشته نبوده است زیرا در روند دادخواهی دیگر اقوام قربانی در حملات خونین دشمن، خود را بیگانه احساس خواهند کرد که از گذشته تا کنون چنین شده است.
۵- همانطور که در پیشگفتار گفته شد: “دشمن در پی حذف یک اقلیت قومی نیست بلکه مخالف با نگاه مذهبی متفاوت از خود است، باور فکری که(مذهب شیعه) به باور آنها در صورتی که پیروان آن به سلاح علم و دانش مجهز گردند در هر عرصه ای بیش از پیش پیروز بر آنها خواهند شد. پس محوریّت دادخواهی به طور عمومی برای (باور مذهبی شیعی) و در ادامه برای همه ی اقوام آسیب دیده و‌مورد تهاجم دشمن باشد.
۶- نهادهای بین المللی جز ارائه گزارش و تقبیح و صدور بیانیه تا کنون در قبال تمام فجایع کشور ما بی تفاوت بوده اند جدای از اینکه در برخی موارد خود تأمین کننده و حامی صفوف مخالفین هم مستند گردیده اند پس رویارویی و تغییر وضعیت مستلزم شکل گیری یک محوریت دادخواهی فرا قومی بر مبنای حقایق عینی جامعه است.
۷- “ مذهب شیعه” را درگیر عقده های برخواسته از “ نفرت قومی” نسازیم. باور و عقاید مذهبی می تواند یک چتر کلان را بسازد و همه خود را در آئینه ی آن ببیند و از طرفی در معادلات و معاملات داخلی و بیرونی مورد توجه قرار بگیرد همانطور که در تمام نظام های سیاسی عین حقیقت همین است. پیوندهای فکری و باورهای مذهبی ست که شالوده ی تمامی تصامیم است.
۸- هوشیاری در دور انداختن واقعیت ها نیست بلکه هضم و درک حقایق است.
روند فکری “ انقلاب سبز”
۱۱ میزان ۱۴۰۱
