تاریخ و هویت ماندگار(۲)
هویّت؛ جان مایه ی شناخت آدمی از خود است. خودی که خود را در درازای تاریخ غوطه ور می بیند. شناخت آدمی از مفهومی چون هویّت او را به تاریخی می برد که از آن آمده است گاهی این پیشینه ی تاریخی هویت آنچنان در فکر آدمی تنیده است که در هر برهه ای او را به ناخودآگاه سوی خود می کشاند. بنابر این اگر این پیشینه یا همان هویّت تاریخی دارای یک مبدأ مشخص باشد به طور واضح مسیر را هم برای متعلقین به این هویّت مشخص می کند.
در جوامع انسانی بودن هویّت هایی که به سبب این پیشینه ی هویتی یا مورد غضب قرار گرفتند و از صفحه ی زیستی محو شدند چه تحت عنوان نژاد یا چه تحت عناوینی چون هویت های فرهنگی و سلسله ی های تباری.
در کشور ما نیز فراوانی هویت تباری رونق داشته و دارد به طوری که اگر به گذشته تا حال بنگریم تمامی کنش ها و واکنش ها از این مضمون نشأت گرفته است. نمی توانیم اذعان بداریم که در یک جغرافیا بودن به مصابه ی یک هویت تباری و نژادی و فرهنگی داشتن است. تنها تفاوت در این است که در جوامع تکامل یافته تر همه ی این هویت ها برای پیشبرد و حفظ منافع کلان ملی تلاش میورزند اما در جوامع چون کشور ما، هنوز برای تثبیت و بقای هویت تباری جدال حاکم است.
این جدال آنچنان بسترهای گوناگون زیستی جامعه را در خود فرو برده که به طور ناخودآگاه در هر برخوردی اولین چیزی که پرسیده میشود و ما با آن مواجه هستیم این خواهد بود که متعلق به کدام هویت تباری هستی یا هستیم!
این پرسش در هنجارهای روزانه باعث گردیده که جنبش های زیرپوستی شکل بگیرد یا برای ادعای بودن و وجود داشتن یا برای سرکوب دیگر هویت ها.
نوع دوم هنجار در جامعه ی ما بسیار به وضوع نمایان بود است به طوری که هر کدام این هویت ها مجبور شدند که برای خود اسطوره هایی از هویت تباری خود بسازند و به آن بنازند که در منطق انسان شناختی به دور از واقعیت و وهمی بیش نیست در این میان آنانی که از یک هویت تاریخی با پیشینه نیز سر بلند کرده بودند و می توانستند خارج از دایره ی تنگ یک هویت تباری فرار تر روند نیز مورد هجمه قرار گرفتند. گرچه آنچه که تاریخ ثابت ساخته است این است که ذهن پرسش گر آدمی روزی به حقایق پی خواهد برد حال هر چه که هجمه گران بر طبل اسطوره سازی تباری بی پیشینه ی خود بکوبند و از عناوین مقدس تاریخی برای تطهیر اشتباهات نماد تباری خود استفاده کنند.
ادامه دارد…
