ناقوس آغاز یا پایان

درست دو سال قبل در چنین روزی، ناقوسی از ارگ ریاست جمهوری به صدا در آمد ، ناقوسی که ضرب آهنگ آن ، اشک ها و گریه های فراوانی را از خوشحالی به حدقه های دیده گان حلقه زد و به گونه ها جاری ساخت. ناقوسی که هق هق های خفته در گلوی یک نسل را به نعره تکبیر در آورد. ناقوسی که شعار همپذیری را به شعور همدلی فرا خواند. ناقوسی که پایان گسست ها را نواخت تا آغاز دوباره ی تاریخ وحدت ، برابری و برادری باشد. ناقوسی که حرمت ها را نواخت تا دیگر بی حرمتی ها رنگ نداشته باشد. ناقوسی که تفاوت ها را نواخت تا تضادها پایان یابد، ناقوسی که ما بودن را نواخت تا منیّت ها نابود شود ، ناقوسی که تکثرها را نواخت تا تعددها خاتمه یابد، ناقوسی که صمیمیت را نواخت تا عقده گشایی ها، یخن اندازی ها به نقطه پایان رسد، ناقوس نواخته شد که آغازی باشد برای یک پایان نه پایانی برای یک آغاز.

ناقوس به صدا در آمد، هله هله شد، نماد سبز بر شانه های محمد اشرف غنی رئیس جمهور و استاد سرور دانش معاونش انداخته شد.

بیانات رئیس جمهور و استاد دانش بی نظیر بود . آنروز که پیام شان یک چیز بود ؛ تفاوت ها را می پذیریم تا همدلی ها به اوج برسد.

همه به احترام شان ایستادیم ، کف زدیم ، صلوات گفتیم، در آغوش گرفتیم و از این کارشان تقدیر نمودیم.

حال دو سال گذشته است؛ آیا این ناقوس همچنان تنها برای خود ضرب خورد تا نواخته شود و هیمنه و پیامش فقط در همان چهار دیواری ارگ به جا ماند و به فراموشی سپرده شد!

آیا آن روز رسالت بر انگیز ، هیچ پیام رسانی از ارگ به بیرون راه نداد!

آیا خفته گان دیرین به نواخت ناقوس بیدار نشدند یا نه همچنان بیداران از خود بیخود و از خود بیگانه اند!

بزرگداشت یک روزه و نام های حقیرانه از یک تاریخ پر افتخار ، تحقیر خود است مگر آنکه؛ صدای آن ناقوس ما را به هوشیاری آورده باشد تا به اصالت مان بر گردیم .

شصت و شاهد هر دو دعوی بزرگی کنند

پس چرا انگشت کوچک لایق انگشتر است…..