شهید سید عبدالحمید سجادی

ماه حوت، برای من یاد آور تلخی های بزرگیست. یکی از آن تلخی های فراموش نشدنی و وهمناک، خالی شدن دل و دنیای ما از وجود روشنی بخش یک مردِ بزرگ می باشد؛ مردی که عصاره ی خوبی ها و پاکی ها بود؛ یک مبارزِعارف و یک مجاهدِ پاکدامن که در محیط خانواده و جامعه اش، مهر می گستراند و نجابت می کاشت.

“شهید سید عبدالحمید سجادی” را می گویم. او، نخستین مجاهدی بود که بیش و پیش از چریک، کتاب به منطقه ی ما آورد. بیش از آن که پایگاه نظامی بسازد، کتابخانه و مکتب ” رسالت” ساخت. جوانان و نوجوانان را بجای تهییج به جهاد و بردوش گرفتن تفنگ، به درس خواندن و مباحثه و مهاجرت برای آموختن تشویق نمود و بدین ترتیب بود که اولین و شناخته شده ترین چراغدار و مشوق روشنایی و معرفت و شادمانی در بین جوانان ونوجوانان منطقه گردید.

نخستین کسی بود که چشمان کودکانه ی مارا نه با تفنگ های چوبی بلکه باکتاب های داستان کودکان بازنمود و بدین سان، مارا شیفته ی داستان “نامه رسان مبارز” و “ابوذر” و “حجر ین عدی” و… ساخت. اولین کسی بود که برای مکتب رفته های منطقه، شریعتی و مصدق و جلال الدین فارسی و طالقانی و جلال آل احمد و سید اسماعیل بلخی را شناساند.

برخلاف سایر رهبران و ملایان انقلابی، با بزرگان و خان ها و ارباب ها، خشم و غضب نگرفت اما مهر هم نورزید ولی تا می توانست با دهقان و چوپان و غریب، مهربانی می کرد و دستان پینه بسته دهقانان را می بوسید.

تا حال بیاد ندارم که در جغرافیای خشم و خشونت و انتقام افغانستان، کسی از قوماندان و صاحاب قدرت و زورمندی، بخشش و مهر دیده باشد، سجادی اما محافظ ضاربش را که در هنگام وضو، اورا به رگبار بسته بود، پس از به هوش آمدن، بلافاصله اورا بخشید و حکم بر رهایی اش داد.

سجادی، آنسانِ به تمام معنا وارسته و راستگو ودرست کردار و عارف و اخلاق ورز و فرهنگ پرور وعاشق آزادی بود. با آن که از موسسان اولیه ی سازمان نصر و حزب وحدت بود و مقام ومرتبت سیاسی بالایی در میان حزبش داشت اما پاکدامن زیست و بصورت خستگی ناپذیر در ساختن راه ومکتب و گسترش آموزش تا آخرین روزهای حیاتش مبارزه و تلاش نمود اما هیچگاه تبختر وتفاخر نورزید و عارفانه و صادقانه و آگاهانه در میان فقیرترین آدم ها زیست و هیچ میراث مادی ای برای 6 فرزند یتیمش برجای نگذاشت.

یاد سجادی، آن چراغدار مهر و معرفت و دانایی و آزادگی و پاک سیرتی جاودانه باد!