چیستی و چرایی روند فکری انقلاب سبز
آغاز حرکت مردمی؛ امضا برای عدالت
قسمت دهم
پس از سال‌ها تبعیض، نادیده گرفته شدن و حذف سیستماتیک در ساختارهای حکومتی و اجتماعی افغانستان، جامعه سادات تصمیم گرفت که دیگر سکوت نکند و برای احقاق حقوق خود به پا خیزد. جوانان سادات که پیش‌تر تلاش‌های مدنی بسیاری برای تثبیت هویت خود انجام داده بودند، این بار گامی عملی‌تر و فراگیر برداشتند.
در حالی که اعتراضات گذشته و نشست‌های بزرگان سادات به دلیل بی‌توجهی حکومت به نتیجه نرسیده بود، روند فکری انقلاب سبز تصمیم گرفت تا با حرکتی مردمی و سازمان‌یافته، صدای جامعه سادات را به گوش دولت و جهان برساند. در همین راستا، نامه‌ای رسمی به سه زبان دری، پشتو و انگلیسی تهیه شد و در اختیار مردم قرار گرفت تا امضا کنند. این طومار نه‌تنها اعتراضی علیه تبعیض تاریخی بود، بلکه نمادی از اتحاد سادات و عزم آنان برای دستیابی به حقوق برابر محسوب می‌شد. هر امضا، یک فریاد علیه محرومیت و گامی به‌سوی عدالت بود.
این تصمیم در شرایطی اتخاذ شد که روند صدور تذکره‌های الکترونیکی در افغانستان آغاز شده بود، اما نام سادات همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار داشت. دولت در برابر اعتراضات و درخواست‌های مکرر این جامعه، سیاست بی‌تفاوتی در پیش گرفته بود و همین مسئله باعث نگرانی و ناامیدی گسترده‌ای در میان سادات شد.
در واکنش به این وضعیت، جوانان و فعالان سادات تصمیم گرفتند تا اعتراض خود را از فضای گفتگوهای بی‌نتیجه خارج کرده و آن را به یک جنبش مردمی و تأثیرگذار تبدیل کنند. در ماه مبارک رمضان، با وجود شرایط امنیتی وخیم کابل، اولین گام این حرکت در پل کوته‌سنگی برداشته شد.
مردم از تمام اقشار، از فرهنگیان و دانشگاهیان گرفته تا کسبه و بزرگان قومی، به این جنبش پیوستند. آن‌ها کنار هم ایستادند و با هر امضا، بر خواسته مشروع خود تأکید کردند: به رسمیت شناخته شدن هویت سادات به‌عنوان یکی از پنج قوم بزرگ افغانستان و برخورداری از حقوق برابر در تمام عرصه‌های سیاسی و اجتماعی شدند.
این حرکت مردمی تنها در دو روز توانست بیش از ۱۲ هزار امضا جمع‌آوری کند. این میزان مشارکت، نشان‌دهنده وحدت و همبستگی گسترده سادات افغانستان بود. رسانه‌های داخلی و بین‌المللی نیز این حرکت را پوشش دادند و صدای اعتراض سادات را فراتر از افغانستان رساندند.
با جمع‌آوری این امضاها، طومارهای رسمی تهیه شد که قرار بود در حضور مردم و رسانه‌ها، به ریاست جمهوری، شورای ملی و سازمان ملل متحد ارائه شود.
اعتراضات و جنبش‌های مدنی زیادی در تاریخ افغانستان رخ داده است، اما حرکت “امضا برای عدالت” به یکی از برجسته‌ترین آن‌ها تبدیل شد، زیرا توانست صدای یک قوم را که سال‌ها در سایه تبعیض و فراموشی قرار داشت، به گوش جهانیان برساند.
این حرکت نشان داد که جامعه سادات نه‌تنها بخشی جدایی‌ناپذیر از افغانستان است، بلکه توانایی ایستادگی در برابر بی‌عدالتی‌ها را نیز دارد. شعار «من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی، همه برمی‌خیزند»و «بی‌عدالتی‌ها، ریشه ملت‌شدن را می‌خشکانند»به نماد همبستگی مردم در برابر تبعیض تبدیل شد.
۱۲ هزار امضا، حمایت گسترده مردم، و بازتاب رسانه‌ای وسیع، این پیام را به دولت و جامعه بین‌المللی رساند که دیگر نمی‌توان خواسته‌های سادات را نادیده گرفت. این جنبش، تنها یک اعتراض مدنی نبود، بلکه الگویی برای مبارزات مسالمت‌آمیز و مطالبه حقوق عادلانه شد.
اکنون، جامعه سادات در نقطه‌ای ایستاده است که سکوت دیگر یک گزینه نیست. این حرکت، تنها یکی از گام‌های مسیر طولانی مبارزه برای عدالت بود. اما بدون شک، این حرکت به‌عنوان یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین حرکت‌های مدنی در تاریخ سادات افغانستان باقی خواهد ماند.
