چیستی و چرایی روند فکری انقلاب سبز (4)

در این میان، از معدود افرادی که به دغدغه‌های ما توجه نشان داد،ستر جنرال سید حسین انوری بود. دیدار با او نقطه‌عطفی در مسیر ما محسوب می‌شد. او با دقت به سخنان ما گوش سپرد و بر ضرورت درج نام سادات در تذکره الکترونیکی تأکید کرد. وعده داد که تا زمانی که در موقعیت تصمیم‌گیری حضور دارد، این مسئله را پیگیری خواهد کرد. این سخنان در آن زمان روزنه‌ای از امید را گشود و نشان داد که حداقل در سطح نظری، برخی از رهبران سادات نیز به این مسئله واقف‌اند.

با گذشت زمان، دریافتیم که برای دستیابی به جایگاه واقعی خود، نباید به حمایت‌های مقطعی و مصلحت‌اندیشانه دل ببندیم، بلکه باید خود، مسیر استقلال فکری و مطالبه‌گری را هموار سازیم.

پس از این دیدار، تلاش‌های ما در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی شدت گرفت. این ابزارها به ما امکان داد که صدای خود را به گوش دیگران برسانیم و سطح آگاهی جامعه سادات را نسبت به مسائل هویتی افزایش دهیم. نسل جوانی که تا پیش از آن کمتر به این مباحث توجه داشت، با مشاهده استدلال‌ها و تحلیل‌های منتشرشده، بیش از پیش به اهمیت مسئله پی برد. همین امر، انگیزه‌ای مضاعف برای ادامه مسیر ایجاد کرد.

با این حال، همچنان برخی از بزرگان سادات، که سال‌ها در ساختارهای قدرت حضور داشتند، نه‌تنها از همراهی مستقیم خودداری کردند، بلکه حتی در برخی موارد تلاش کردند این جریان را متوقف سازند. شاید این رویکرد، ناشی از ملاحظات سیاسی، ترس از مواجهه با جریان‌های مسلط یا حتی عادت دیرینه به سکوت در برابر بی‌عدالتی‌ها بود. اما برای ما، این بی‌تفاوتی، انگیزه‌ای شد تا مسیر خود را با جدیت بیشتری دنبال کنیم.

نتیجه این تجربه آن بود که اگر تغییری قرار است صورت گیرد، این تغییر نه از سوی چهره‌های سنتی بلکه از دل نسل نو و از بطن جامعه شکل خواهد گرفت. هرگونه امید به تغییر از طریق سیاستمدارانی که سال‌ها در قدرت بودند اما اقدامی برای قوم خود نکردند، تنها اتلاف وقت بود.

امروز، با گذشت سال‌ها از آغاز این روند فکری، روشن است که سکوت و بی‌تفاوتی راه به جایی نمی‌برد. تنها با تلاش مستمر، آگاهی‌بخشی و مطالبه‌گری منطقی می‌توان مسیر حذف هویتی را متوقف ساخت و زمینه‌ای برای احقاق حقوق سادات فراهم کرد. این مسیر، هرچند دشوار، اما توقف‌ناپذیر خواهد بود.

ادامه دارد…